Najmłodszy z siedmiorga dzieci. Ojciec był prawnikiem. Mały Giuseppe uczył się w szkole l'Educondario Reale dei padri Filippini - oratorium ojców filipinów. Już w latach szkolnych tłumaczył Wergiliusza i Horacego, pisał wiersze i piosenki po łacinie. W lipcu 1855 r. jego brat Antonio zginął tragicznie - utopił się w morzu podczas wieczornej kąpieli. Giuseppe bardzo przeżył śmierć brata. W pamiętnikach opisuje swoją rozpacz, dużo miejsca poświęca też matce. Matkę opisywał jako łagodną, skromną, pełną empatii. Prawdopodobnie po niej odziedziczył wrażliwość, patriotyzm i szczerość. Śmierć matki to kilka miesięcy powolnej agonii. I kolejny cios dla młodego chłopca. Gruźlica zabrała mu matkę, potem siostrę, wkrótce on sam zaczął się zmagać z tą chorobą.
W wieku 17 lat wstąpił na wydział prawa uniwersytetu w Katanii. Uczył się angielskiego, francuskiego, a także angażował się politycznie. Był zachwycony ideami Risorgimento, czyli zjednoczenia Włoch. Włochy były w tym czasie podzielone na wiele małych księstewek, toczyły się walki o zjednoczenie Włoch. Giuseppe także chciał brać udział w walkach o zjednoczenie kraju, chciał walczyć razem z Garibaldim, jednak słabe zdrowie nie pozwoliły mu na to. Gdy Giuseppe Garibaldi wyzwolił wyspę od tyranii Burbonów napisał dwa wiersze: jeden poświęcony Garibaldiemu, a drugi poświęcony Vittorio Emanuele II. W wierszach wyrażał swoją miłość do ojczyzny, bardzo chciał, by Włochy były jednym państwem.
W 1861 r. pomimo słabego zdrowia udał się do Turynu, mimo iż ojciec, bracia i przyjaciele odradzali mu to ze względu na stan zdrowia, on jednak bardzo chciał uczestniczyć w otwarciu nowego włoskiego Parlamentu. Turyn był wówczas pierwszą stolicą Królestwa Włoch. Wtedy w Turynie przebywało dużo młodych ludzi, patriotów, takich jak Giuseppe. W Turynie pisał, jednak z powodu choroby czuł się coraz gorzej, był coraz słabszy. Zmarł 22 maja 1861 r. w odległości spaceru od siedziby Parlamentu.
14 marca 1861 r. parlament przegłosował ustawę w sprawie przyznania tytułu króla Włoch Vittorio Emanuela II. Włochy stały się jednym zjednoczonym państwem. Stało się to co było największym marzeniem młodego Giuseppe.
Początkowo Giuseppe był pochowany na zabytkowym cmentarzu w Turynie, sto lat po jego śmierci, w 1961 r., szczątki zostały przeniesione do Giarre. W Turynie na Piazza Castello jest tablica informacyjna umieszczona na budynku, w którym mieszkał.
Kolejna pamiątkowa tablica upamiętniająca jego postać znajduje się w Giarre na domu, w którym się urodził.
Ważną rolę w jego życiu odegrali między innymi:
- Vittorio Emanuel II król Sardynii do 17.03.1861., a od tej daty pierwszy król zjednoczonych Włoch
- Camillo di Cavour - polityk, premier i minister, przyczynił się do zjednoczenia Włoch, zaliczany do czterech "Ojców Ojczyzny"
- Giuseppe Garibaldi - rewolucjonista, żołnierz, polityk, walczył o zjednoczenie Włoch, aktywny podczas walk na Sycylii
- Luigi Capuana - przyjaciel Giuseppe, poeta
książka Goffredo Bellonci o Giuseppe
Ignazio, dziękuję Ci, że pokazałeś mi to miejsce i opowiedziałeś historię młodego poety.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz